Αχ...

     photo by unsplash.com

Αχ αυτό το blog μου...που είναι κομμάτι του εαυτού μου, κι όμως το έχω παραμελήσει αρκετά το τελευταίο διάστημα...που κάποτε του χάριζα τις σκέψεις, τις ιδέες, τα συναισθήματα και τις αναζητήσεις μου πιο συχνά, πιο απλόχερα, πιο εύκολα...που αποτελούσε έναν όμορφο τρόπο να μοιράζομαι κάποια από τα πράγματα που αγαπώ και με εμπνέουν με ανθρώπους με παρόμοιες ανησυχίες, παρόμοια αισθητική, ύφος, αντίληψη και άλλα, πολλά παρόμοια.  Και που ακόμα αποτελεί αυτόν τον τρόπο.
Μα είμαι μόνο άνθρωπος και μπορώ να κάνω μόνο αυτά που μπορώ να κάνω, με τα δεδομένα που έχω. Και το 2017 ήταν μια χρονιά υπέροχη και γεμάτη από όλα τα καλά αλλά και πολύ, πολύ απαιτητική παράλληλα. Την αφήνω σιγά σιγά πίσω μου με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα νοσταλγίας, αλλά και μια βαθιά κούραση από τις τόσες και τόσες συνεχόμενες απαιτήσεις της μητρότητας, που έχει εγκατασταθεί μέσα μου και που αναρωτιέμαι καμιά φορά αν ποτέ θα αποτελέσει και εκείνη παρελθόν. Αναρωτιέμαι, χωρίς να βιάζομαι να βγω ή να ξεφύγω από αυτή τη "φάση", ή "κατάσταση". Παίρνω βαθιές ανάσες και συνδέομαι με αυτό που υπάρχει στο εδώ και τώρα, όσο και αν αυτό με εξαντλεί, γιατί βλέπω τα δώρα που όλο αυτό κρύβει, τα μαθήματα, τα βήματα, τη σοφία, την αγάπη που εμπεριέχει. Βλέπω το πόσο αναπόσπαστο κομμάτι του ταξιδιού είναι. Και ναι, επειδή όλα αλλάζουν και τίποτα μα τίποτα δεν μένει ίδιο, ξέρω καλά πως θα 'ρθει και εκείνη η ώρα που το τώρα μου θα έχει μεταβληθεί πολύ-που ίσως να έχω πολύ περισσότερο χρόνο για το αγαπημένο μου τρίτο παιδί, το blog μου, που ίσως να νιώθω πολύ περισσότερο ξεκούραστη και φρέσκια απ'ότι τώρα που συντηρώ τον εαυτό μου με ελάχιστες ώρες ύπνου και με μια διαρκή τρεχάλα να τα προλάβω όλα, να τους χωρέσω όλους και πριν από αυτά να χωρέσω εμένα. Θα 'ρθει και εκείνη η ώρα που θα έχω ίσως το 'χώρο' και το χρόνο για πολλές ωραίες και πιο συστηματικές μοιρασιές μαζί σας και πάλι. Η ώρα που θα έχω επιστρέψει σε εμένα, μετά από μια συνειδητή και σχεδόν ολοκληρωτική παράδοση στην υποστήριξη των αναγκών των τόσο μικρών, ακόμα, παιδιών μου.

Αλλά βέβαια ψευδαισθήσεις δεν τρέφω...Ποτέ ο χρόνος μας δεν θα είναι αρκετός, αν δεν τον κάνουμε αρκετό, ποτέ κάτι δεν αλλάζει μόνο του αν δεν αλλάξουμε εμείς πρώτα απέναντί του, ποτέ δεν έρχεται η τέλεια στιγμή για τίποτα, ποτέ δε κάνουμε βήμα παρακάτω αν δεν δούμε πρώτα τί γίνεται μέσα μας και αν δεν συμφιλιωθούμε με τα πιο μαύρα σκοτάδια μας και δεν τα αποδεχτούμε ως αναπόσπαστο κομμάτι μας, ποτέ η ζωή δε γίνεται πιο ανάλαφρη και πιο εύκολη αν δεν δουλέψουμε ουσιαστικά με τον εαυτό μας. Και σε αυτή τη διαδικασία βρίσκομαι τώρα, αυτή την προσωπική δουλειά έχω να κάνω και κάνω και στο 'τώρα' μόνο εστιάζω, αφήνοντας με εμπιστοσύνη το 'μετά' να το φέρει η ροή της ζωής, όποτε και όπως το φέρει.

Ας είναι, αχ ναι, ας είναι το αντίο στη χρονιά που φεύγει ένα αντίο με ουσία, παρουσία, ενθύμηση, ευγνωμοσύνη και άφημα του ελέγχου. Και ας είναι, αχ ναι, ας είναι το καλωσόρισμα της χρονιάς που έρχεται ένα καλοσώρισμα γλυκό, χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες, με αποδοχή για ό,τι έρθει, με σύνδεση, με επαφή, με πίστη και με αγάπη, πάνω απ΄όλα ναι, με αγάπη.


Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste



FACEBOOK

INSTAGRAM

Σχόλια